Postać Baranka (Syna Człowieczego), który dopiero co napisał Księgę Życia, Jezus rzecze :
Jan 3:12 Jeżeli wam mówię o tym, co jest ziemskie, a nie wierzycie, to jakże uwierzycie temu, co wam powiem o sprawach niebieskich ?
Kiedy opowiem wam o rzeczach niebiańskich, rzekł on w czasie przyszłym. Należy zrozumieć, że będzie on opowiadał o kosmologie aby ukazać wszechświat, kim jesteśmy i rzeczy, które nadejdą. A ponieważ nie było to spełnione, to dzisiaj on o tym mówi !
Oto rzeczy niebiańskie (kosmologia) które są zawartością Księgi Życia.
Rozdział 1
Dobra nowina
(1) Obszar Boga, wszechświat jest wieczny. Bez możliwości początku i końca, istnieje on od zawsze. Galaktyki w nim zawarte są jak koła składające się z ciał niebieskich w ruchu, które wciąż się odradzają. Jesteśmy w jednym z tych kół, ponieważ wszystkie są zamieszkane przez tyle żywych światów ile jest gwiazd ponieważ wszystkie są zamieszkane przez tyle żywych światów ile jest gwiazd. Rodzą się one jak istoty, przychodząc i znikając na przemian, mając za każdym razem przodków i potomków. Jak Słońce, które jest związane ze swoimi ciałami niebieskimi, tak gwiazdy mają swoje planety, dzięki którym świecą się, aby rozjaśnić i ożywić ich świat, na czele którego zawsze zostaje stworzony człowiek.
(2) Stworzone przez inną gwiazdę, Słońce w dawnych czasach było mniejsze niż jak je teraz widzimy. Nie dawało ono jeszcze żadnego światła. W rozwoju wraz z jego planetami, było ono w tamtych czasach przypominające planetę Jowisz otoczoną swoimi satelitami. Następnie, kiedy jego wzrost wraz z jego planetami był zakończony, zaświeciło się nagle. Jowisz zrobi to samo w odpowiednim momencie, także i Saturn, Uran i Neptun, one również staną się nowymi Słońcami.
(3) Tak więc nastał dzień, nie tak dawno temu, w którym atmosfera Słońca wybuchła i rozjaśniła tego ostatniego. W chwili tego wydarzenia, wszystkie jego planety zostały odepchnięte przez jego podmuch, a zwłaszcza Ziemia, która oddaliła się od niego i przybliżyła dwa razy. I to przy pomocy pary wodnej z jego atmosfery, która została wyrzucona w kosmos, tak więc Słońce zapłodniło naszą Ziemię, pokrywając ją oceanem na początku tego zamieszania. W ten sposób okryta wodą i przesunięta kilka razy w regionach nieba i w różnych temperaturach Słońca, Ziemia poznała różne etapy. Są to epoki, które uczyniły z niej jeden z wielu ogrodów nieba, które powołały do życia różne światy.
Stworzenie
(4) Najpierw odbyły się narodziny naszych ciał niebieskich i ukształtowanie ich, aż do zaświecenia Słońca, następnie seria epok, które Ziemia poznała, czyli sześć dni Boskiego stworzenia wyrażone przez Mojżesza w Genezie. Te dni nie są dniami człowieka lecz epokami. Tak więc, po utworzeniu rodziny słonecznej, Słońce zaświeciło się PIERWSZEGO DNIA. Następnie, Ziemia rozwijała się w mgławicy słonecznej i zapanowało królestwo wody w DRUGIM DNIU (prekambr). Potem, po powstaniu pierwszych kontynentów, zapanowało królestwo roślinne w TRZECIM DNIU (paleozoik), które, poprzedzając królestwo gadów, wygasło raptownie po adopcji młodszego członka rodziny, Księżyca, który przewodniczy nocą w CZWARTYM DNIU (mezozoik). Potem nastąpiło królestwo ssaków i ptaków w PIĄTYM DNIU (trzeciorzęd), który został zastąpiony przez królestwo ludzi w SZÓSTYM DNIU (czwartorzęd), który jest dniem stabilizacji Ziemi na swojej orbicie wokół Słońca, czyli dniem, który jest obecnie nam znany.
(5) A więc, od tak krótkiego czasu kiedy Słońce świeci się, Ziemia rozwijała te kolejne światy, aż do świata ludzkości, który rósł i rozmnożył się, aż do dzisiaj. Te sześć dni stworzenia dobiegły końca, aby ustąpić miejsce SIÓDMEMU DNIU, który jest dniem oświecenia, sprawiedliwości i pokoju, do którego wkraczamy wraz z nowym stuleciem. Bóg odpocznie sobie wtedy od wszystkich dzieł, które uczynił. Ponieważ siódmy dzień należy do sanktuarium, które jest miejscem spoczynku Pana i jego królestwa, które obrał sobie dzisiaj wraz ze wszystkimi swoimi wybrańcami.
(6) Ale, jak dotąd, nie będąc świadomi tego, że dni stworzenia były związane z epokami, ludzie żyli w ciemności i bez możliwości poprawnego odczytania przepowiedni, która ostrzegała ich o tym co miało się stać. I czekając na oświecenie, wciąż urażają się, rozpętują wojny i niszczą wszystko. Ale świat zmieni się ; ponieważ nadszedł czas, w którym miał przybyć w czasach mesjańskich ten, który miał uczyć o wszechświecie, a także o sześciu dniach i o siódmym dniu, aby uwolnić ludzi z ich nieświadomości, która wywołuje cierpienia wśród nich. Ponadto, skoro Pismo Święte niestrudzenie zapowiada tego człowieka, nikt dzisiaj nie powinien się dziwić jego nadejściu, które jest oczywiste i przewidziane od początku stworzenia świata. Jednakże, wasze zdumienie będzie wielkie, ponieważ w ogóle nie wiedząc, w jakich czasach żyjecie, spodziewacie się jeszcze dużo rzeczy, z wyjątkiem nadejścia Syna człowieczego, właśnie w tych czasach. A ta księga, którą piszę, pokaże wam, że to ja właśnie nim jestem. Witam Was !
Sześć dni i siódmy dzień są ukazane w Księdze Życia
Prawdziwa kosmologia nie może być niczym innym, jak właściwą kosmologią, kosmologią esencji metafizycznej, która łącząc materię i ducha, jasno pokazuje kim jesteśmy, skąd pochodzimy, dokąd idziemy, dlaczego istniejemy i jak należy żyć będąc Człowiekiem. Jest to tematem Księgi i całkowitej satysfakcji tego, który to czyta.
Baranek jasno i bardzo prosto ukazuje, że życie i tworzenie nie są ziemskimi, ale uniwersalnymi.
